21 Ekim 2016 Cuma

bir pamuk bulut..

Bulut'um, oğlum.. içimin gülen yüzü.. Bu resmi kestiğimde sen karnımda bir o yana bir bu yana devrilip duruyordun. Devrilmek derken abartmadığıma, beni hamileyken görenler birebir şahit oldu :) Annelik zor çocuğum, her zaman toz pembe değil tabii ama masumiyetinle ruhumu çepeçevre kuşattın.. Şimdi sabah uyanıp "gel" dediğinde, seni bir lokmada yutasım geliyor, kendimi güç bela tutuyorum. 
Anne topuzum, mor halkalarım, yeni eklenen çizgiler ve toz pembiş aşkımla, seninle birlikte büyüyorum..


Hiç yorum yok:

Yorum Gönder